donderdag 2 september 2010

De familiefietstocht

...van de badmintonclub onlangs - een jaarlijkse traditie - werd meegereden op de bukker. Enerzijds is het gezelliger, aangezien alle anderen ook met een conventionele fiets reden en anderzijds deden de kilometers me weer eens beseffen hoe bevoorrecht ligfietsers zijn. De grote meerderheid - waaronder ook ikzelf - kreeg na enkele tientallen kilometers last van de klassieke kwaaltjes, zoals zadelpijn en tegenwerkende polsen. Sommigen klaagden ook over tegenpruttelende spieren, maar dat heeft meer met gebrek aan oefening te maken.
Voor de rest was het erg gezellig, dat wel. En gelukkig bleef het droog.

Hoe ver we reden, blijft een goed bewaard geheim. Je kunt kiezen tussen de volgende afstanden:

De tocht werd 's avonds afgesloten met een heerlijk etentje in Café Parti in Gent. Aangezien ondergetekende vindt dat de auto zoveel mogelijk voor de deur moet blijven staan, werd de bukker ingeruild voor de trike (na een deugddoende douche), waarmee ik me naar het punt van afspraak begaf. Aangezien het plein voor het Sint-Pietersstation in Gent de laatste tijd één grote werf is, moet je, als je met de auto gaat, toch nog een eindje te voet en daar ben ik te lui voor.
Enfin, na het etentje verliet ons gezelschap de eetgelegenheid en werd geconfronteerd met de trike die voor de deur geparkeerd stond. Bijna iedereen heeft een rondje gereden, waarbij de voornaamste elementen van het oordeel de volgende waren:
  • zéér comfortabel, want de hele rug gesteund
  • erg laag (tja, 't is een sporttrike natuurlijk)
  • niet om met een rok op te rijden ;-)
  • niet zo moeilijk om mee te rijden als gedacht
  • "Neen, je krijgt er geen" (echtgenote tegen iets te enthousiaste partner) 
't Is duidelijk dat een ongewone fiets intrigerend is voor veel mensen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten