Frontroutetrip - dag 3

Dag 3 moet me dwars door West-Vlaanderen brengen: vanaf Oostende - grosso modo midden aan de Belgische kust - naar Heuvelland, op de grens van Vlaanderen, Wallonië en Frankrijk.

De route die ik uitstippelde, voert me eerst langs de kust tot aan Nieuwpoort. Voor de Orca is dit niet de gezondste route, want ik rij het hele eind over de dijk, terwijl het zand langs alle kanten binnendringt. De wind komt nu uit het zuidwesten en waait zo het fijne zand de dijk op. Anderzijds is de ondergrond prima, is er geen verkeer en kan ik genieten van het weidse uitzicht over de Noordzee.

Onderweg rij ik langs enkele van de gekende badplaatsen: Westende, Middelkerke, Lombardsijde, ... terrasjes op de dijk, hoogbouw erachter, winkeltjes met molentjes en strandslippers op de gelijkvloerse verdieping, afgewisseld met horecagelegenheden.

Tegelijk wordt het dagthema al aangekondigd: aan Raversijde rij ik langs de restanten van de Atlantikwall. Dit wordt dus een rit met een zeer ernstige ondertoon.

Koerswijziging: weg van de kust en langs de IJzer landinwaarts

In Nieuwpoort verandert de route en ook de sfeer: de dijk wordt hier vervangen door de Frontzate.

Meteen zit ik mentaal bij die arme jongens die bij bosjes sneuvelden tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Is het nog niet gedaan?

De hele regio ligt bezaaid met herinneringen eraan.

Verdedigingspositie langs de spoorlijk (aan de andere kant was het één watervlakte)

De route loopt kaarsrecht tot in Diksmuide, want de Frontzate is een oude spoorlijn. Polders links, polders rechts, zo ver het oog reikt.

Zo recht als een liniaal en helemaal met grint verhard

Onderweg passeer ik het (gesloten) station van Pervijze.

Dit is de geboorteplaats van mijn moeder. Een boerendorp, drie straten groot. Als bewoner van een relatief grote stad (250.000 inwoners) vraag ik me altijd af hoe mensen hier hun tijd doorbrengen.

In Diksmuide eindigt de Frontzate. Diksmuide is ook de plaats van een "landmark" die elke Vlaming kent: iedereen trekt er tijdens de basisschool naartoe. Diksmuide is namelijk de gemeente waar de Ijzertoren staat.

Diksmuide in de verte (vanaf de Frontzate)

AVV - VVK: alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus

Restanten van de eerste, opgeblazen IJzertoren

Dit monument roept gemengde gevoelens op: aan de ene kant is het een eerbetoon aan de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog en een symbool voor de bewustwording van de eigen identiteit van Vlaanderen; aan de andere kant is het een symbool van een radicaal nationalisme, dat onderling begrip moeilijk maakt. Het is en blijft een bedevaartsoord voor onze jeugd, waar ze kunnen ervaren wat de gruwelen van oorlog zijn.

Na een kort eindje fietsen langs de IJzer gaat de route linksaf, langs de Ieperlee (het kanaal van Diksmuide naar Ieper) tot aan Ieper.

Het blijft rustig, landelijk, vlak en groen. De wind zit in de rug, verkeer is er amper en de Orca rijdt zoals het moet. Zo kan ik lang doorgaan.

Idyllische omgeving: langs de Ieperlee

De sluis van Boezinge Sas

Vanaf Ieper verandert het reliëf. Hier volg ik geen kanaal meer en het is meteen ook duidelijk hoe Heuvelland aan zijn naam komt. 

Ridge Wood: één van de talloze militaire kerkhoven

Stil en verlaten: ik was er helemaal alleen.

De weg kronkelt, slingert langs de hellingen, die pittiger worden naarmate het doel nadert. 

Bijna aan het eindpunt voor vandaag: nu al?

Tussen Ieper en Heuvelland

Met een flinke klim langs de rand van de Kemmelberg gaat het naar Loker, waar ik in BenB d'Hellekapelle de nacht zal doorbrengen.

Daar! De Kemmelberg (156 m)

d'Hellekapelle: een aanrader voor wie overnachting zoekt in Heuvelland

't is nog vroeg, dus ik installeer me op een bankje in de zon, haal de lekke band uit en ga de buitenband na, op zoek naar de oorzaak. In het loopvlak is niets te zien, maar in het profiel ernaast zit een wit puntje, dat geen vuiltje blijkt te zijn, maar een naaldscherpe steensplinter die ik er met een tangetje uit haal. De binnenband komt later wel aan de beurt.

Na de rondleiding bij de ontvangst laadt ik de Orca uit. Een uurtje later, als alles een plekje gekregen heeft en ik Erik, die de rit voor de zondag uitgestippeld heeft, bezocht heb, verlaat ik de logeerplek weer met een korte trip als doel: ik wil de Kemmelberg bedwingen langs de moeilijkste kant, namelijk de oostkant, met een pittige kasseistrook.
De "berg" is amper 156 m hoog, maar in dat stukje klim zit een helling van 22%... Dat moet ik gewoon eens proberen. Zoals Erik zei:  "je hebt geluk, want indien de kasseien nat liggen, is het onmogelijk. Dan glij je gewoon weg."

Pff, in Normandië maakte ik véél steilere hellingen mee...

Uit ervaring weet ik dat het gevaarlijkste niet de klim is - die is gewoon lastig, meer niet -, maar de afdaling. De 90mm trommelremmen hebben het altijd zwaar om ruim 100 kg massa af te remmen in een afdaling (op vlak voldoen ze prima). En ook die afdaling, over prima asfalt, is bijzonder steil!
Het mag duidelijk zijn: mijn velomobiel heeft vermoedelijk een historisch feit gerealiseerd door als eerste Orca de Kemmelberg te bedwingen. In vergelijking met de veldslagen die hier honderd jaar geleden woedden, betekent het niets, maar ik ben toch tevreden met mezelf.

's Avonds wordt de velomobiel gestald in de garage van Erik, waar hij dan al klaar staat voor de tocht op zondag.

Dit zijn ritten die op sportief vlak niet zoveel betekenen - 70 km is niets - maar emotioneel wel doorwegen, omdat je de hele tijd rijdt door een gebied dat doordrenkt is met bloed van jonge mensen gevallen in een absurde strijd, waar nog elke dag explosieven bovengehaald worden, waar de eerste gasaanvallen plaatsvonden, ... Je kunt niet anders dan daaraan denken. Om de haverklap rij je langs een monument, langs een soldatenkerkhof, langs allerlei stille getuigen van wat hier gebeurde. Dat betekent ook dat er amper een huis te vinden is dat ouder is dan 100 jaar. Op oude foto's zie je dat alles stuk geschoten was, omgeploegd en nog eens stuk geschoten.
En omdat mensen blijkbaar hardleers zijn, zit onder de Kemmelberg een bunker en commandocentrum uit de Koude Oorlog, dat nu als museum opengesteld is.

Na het avondeten (het restaurant van d'Hellekapelle bereidt klassieke, maar erg lekkere schotels) breng ik de rest van de avond rustig op de kamer door. Het is goed geweest.

Enkele cijfertjes van deze dag:

• afgelegde afstand: 80 km
• 328 hoogtemeters (hoogste punt 156m, raad eens waar?)
• maximum snelheid 64,9 km/u (afdaling Kemmelberg)