zondag 14 mei 2017

Hillbilly toer


Uitdaging

Het lijkt erop dat veel ligfietsers een aversie hebben tegen hellingen. Meer nog: in bepaalde kringen wordt met grote stelligheid beweerd dat je met een ligfiets niet kunt klimmen...

Om die groep hun ongelijk te bewijzen, organiseerden we met WOL een 'hillbilly toer', waarbij we geen enkel grens schuwden: geen beperking in hellingsgraad en zelfs geen taalgrens.

Aanloop

Na een eerste, mislukte, verkenning volgde vorige week een tweede. Gisteren, 13 mei, reden we dan die rit. De aanmeldingen maakten het al duidelijk: er waren er genoeg die hier zin in hadden!

Deelnemers

Helen had pech: de voorkeur ging naar open ligfietsen, maar zij beschikt 'slechts' over een eWAW. Geen discriminatie, dus Helen reed mee met haar bolide. Voor de rest waren er de volgende deelnemers en fietsen:
  • Wouter 'Spruitje' Delanote met zijn High Baron
  • Tom Goeman met een Challenge Seiran SL
  • Ronny 'Ronnius' Van Huffel met een ondersteunde HP Streetmachine
  • Jan 'CapoJan' Goddemaer met een Challenge Seiran 24
  • Eric 'erde' Deley met een Challenge Trike
  • Bart 'BeeCee' Colson kwam met een HP Skorpion (met Bafang ondersteuning)
  • Helen Vanderspiegel met de eWAW
Relatief veel volk dus en iedereen had het erop.


Helen haar BMWaw achter de andere BMW
Streetmachine en Seiran 24 achterop het busje

De rit

Zoals ik het aangekondigd had, werd het een 'technische' rit: veel op- en afschakelen en een prima oefening voor de bochtentechniek. Trage, klimmende bochten en andere aan hoge snelheid in afdalingen. Het was vooral een schitterende toer: rustige wegen in voor bijna iedereen ongekend gebied. De Vlaamse Ardennen zijn bij WOL gekend, maar het 'Pays des Collines', bij onze Franstalige landgenoten, is dat niet.

Bij zo'n rit rij je in een losvast verband: bij elke klim en afdaling gaat iedereen aan eigen tempo verder. Het is pas aan het volgende kruispunt, op de top van een helling of in een dal, dat je weer samenkomt.


De laatste voorbereiding
Soms is het hard werken: de steilste helling die we bedwongen, had een hellingspercentage van net boven 10 %. Die weg liep niet recht, maar slingerde omhoog tot aan de grens van Flobecq/Vloesberg. Als je al 50 km in de benen hebt, wordt dat toch wat zwaarder.
De snelste afdaling haalde een hellingshoek van maar liefst 12%. 'Afdaling' is hier niet het juiste woord; het lijkt meer op een gecontroleerde val.
Voor de rest: op en neer, slingerend door het landschap, in steeds wisselende configuraties, druk pratend onderweg en genietend van de schitterende omgeving.

Vlakbij Flobecq (Vloesberg): een van de weinige gevaarlijke oversteekplaatsen
Bij Ellezelles: neen, geen terrasje te bespeuren
Eén probleem: in zo'n landelijk gebied vind je amper terrasjes voor een koffiepauze.

De eerste echte halte was onze middagpauze in Saint-Sauveur. Pintjes aan 1,60 euro, waar vind je dat nog? Direct aansluitend op die pauze, kregen we een flinke klim voor de kiezen. De groep werd een langgerokken sliert, die zich zwoegend en hijgend een weg omhoog baande. 


Eric en Bart: bijna boven (Saint-Sauveur)
Wouter: ook bijna boven, met Helen op de hielen
'BionX' Ronny nadert de top
Gevolgd door 'Bafang' Helen
De beloning: genieten van het uitzicht (Frasnes-les-Anvaing)
Het leuke is dat je daarna weer kunt afdalen.

Onderweg waren Tom en ik het roerend eens: Challenge maakt schitterende fietsen, maar ze hebben behoefte aan uitzonderlijk veel TLC (tender love and care). Met andere woorden: er schort één en ander aan de betrouwbaarheid. Gelukkig was dat niet echt het geval tijdens deze rit: geen lekke banden, geen aanrijdingen, geen pannes. Enkel de ketting van mijn Seiran liep er vooraan enkele keren af en op andere momenten wilde die niet naar het kleinste blad. Zoiets is wel snel opgelost.


De trikers, Eric en Bart, ergens onderweg.
De enige velomobiel in het gezelschap
Jan en Tom, twee Challenge ligfietsen
Bij Brakel. Bijna terug.
De Sint-Martinus kerktoren van Velzeke: het start- en eindpunt.
Ronnius ontdekte hier onverwachte voordelen van zijn BionX motor: de accu was amper ontladen bij aankomst. Een BionX kan namelijk regenereren: bij het afdalen werkt de motor als generator/rem. Je snelheid wordt beperkt en de opgewekte energie vloeit terug naar de accu. Het nadeel: na elke afdaling moesten we op hem wachten (grapje).

Voor Eric 'erde' kunnen we enkel bewondering hebben: hij fietste eerst 50 km van Deerlijk naar Velzeke, waar we startten. Dan nam hij deel aan de rit van 70 km en daarna fietste hij nog eens 90 km terug naar huis! Die afgeronde cijfers gaven een totaal van 200 km, met de Challenge Trike. Chapeau! Maar ook: dat zijn we van hem gewoon.

Het besluit was unaniem: dit is een prachtige, onontdekte streek. Het Vlaamse deel is wel populair bij wielertoeristen, maar een keer over de taalgrens ben je bijna alleen.
Het andere besluit was ook unaniem: met ligfietsen kun je wel degelijk hellingen aan.

Tot slot wat cijfers

Het persoonlijke record met de Seiran is weer wat scherper gesteld: 75,8 km/u is de nieuwe topsnelheid.
Er werden 719 hoogtemeters bedwongen
De rit was 72 km lang.

De volgende uitdaging: hier een vervolg aan breien.

Bijzondere vermelding

Ronnius leverde zowat de helft van het beeldmateriaal, waarvoor dank.

2 opmerkingen:

  1. Helaas (voor mijzelf) was ik er niet bij. Ik had graag de Ice Sprint eens uitgetest op dat parcours.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het was zo'n aangename tocht dat er sprake van is om jaarlijks een gelijkaardige route te volgen. Er komt dus nog wel gelegenheid om de trike op een heuvelroute te testen.

      Verwijderen